Bijna waren we naar Diemen gereden. Daar staat verpleeghuis De Diem, ook van Cordaan.

Net op tijd ontdekt dat we in Noord moeten zijn, bij De Die. Ons eerste optreden in samenwerking met Stichting Philomela.

We spelen op afdeling Merel (hoe toepasselijk!) in de Spiegelzaal. Mooie naam voor een koffiehoekje waar zo’n 15 bewoners zich verzameld hebben. Van tevoren hebben we al gehoord dat de muziekvoorkeuren varieren van klassiek tot blues. Mooi, daar kunnen wij wel wat mee.

We starten zoals bijna altijd met Bach. Op de eerste rij zit een bewoner die zich niet kan inhouden. De complimenten vliegen ons om de oren, al bij de eerste noten. ‘Mooi hoor’ ‘Het mooiste wat ik ooit gehoord heb’ of ‘werkelijk prachtig’. Hij blijft ons het hele optreden lang complimenteren, en weet daarbij voortdurend nieuwe superlatieven te bedenken. ‘Van mij mogen jullie in het Concertgebouw spelen’ vond ik wel een van de mooisten. Maar ‘hup jongens’ (tijdens de tango) mocht er ook zijn.

Links zit een dame van wie we al gehoord hadden dat ze vroeger bij het Nationale Ballet heeft gedanst. Ze kan niet stil blijven zitten, de armen bewegen voortdurend mee. Speciaal voor haar spelen we de Zwaan van Saint -Saëns, deze keer op cello ipv zingende zaag. Ze komt overeind uit haar stoel en beweegt in volmaakte harmonie met de muziek mee. Na afloop komt ze moeilijk uit haar woorden, ze wil ons bedanken. “Snel, en muzikaal” komt er uiteindelijk uit. Zo, die steken we in de zak!

De liedjes vallen ook in goede aarde. Opzij Opzij Opzij, Jan Klaasen de trompetter. Er wordt volop meegezongen, halve zinnen, soms alleen een uitroep van herkenning, de sfeer zit er goed in.

Een medewerker van Surinaamse afkomst komt precies op het juiste moment binnen om ‘Ala Presi’ uit volle borst mee te zingen en krijgt daarbij iedereen mee.

We krijgen ook suggesties: of we ook iets uit de Zigeunerbaron kunnen spelen? Niet meteen, maar volgende keer komt dat in orde.

Dan horen we het woordje ‘Anatevka’ vallen, en Petra zet spontaan ‘If I were a rich man’ in – Michiel en Ida volgen, op ons geheugen komen we een heel eind!

Een prachtig uurtje vol verbinding, stralende ogen. Niet iedereen communiceert nog met woorden, maar de gezichten spreken boekdelen. Wat een feest. Dankjewel, bewoners en medewerkers van De Die!